Gallopin biedt traditionele Franse gerechten met een moderne twist.

Gallopin is een historische Parijse brasserie met een solide reputatie als een van de beste in de stad en serveert klassieke Franse gerechten in een prachtige Belle Epoque-eetkamer uit het begin van de twintigste eeuw. De kosten zijn ook redelijk. Dit Franse restaurant uit het middensegment is een geweldige optie om je culinaire spieren te strekken en je palet te verbreden zonder de bank te verslaan.

Wat maakt het geschikt voor u:

  • Gallopin biedt goede, eenvoudige Franse brasseriemaaltijden voor een eerlijke prijs.
  • Er wordt een uitstekende en beleefde service geboden.
  • De belle époque-inrichting van het restaurant neemt je mee naar een ander tijdperk in Parijs.

Waarom je het misschien niet leuk vindt:

  • De vegetarische opties zijn beperkt op het menu.
  • Er zijn slechts enkele opties beschikbaar in vaste menu’s.
  • Wie van een levendige sfeer houdt, vindt de sfeer hier misschien iets te rustig.

Eerste gedachten

Nadat ik haar had verteld dat ik op zoek was naar een uitstekende Franse keuken in brasseriestijl voor een redelijke prijs, raadde een Franse kennis Gallopin aan. Het was een moeilijke taak geweest en gezien haar garantie dat het niet te belastend zou zijn voor mijn portemonnee, verwachtte ik niets extravagants.

Stel je mijn verbazing voor toen ik Gallopin binnenging vanaf het grauwe, saaie Place de la Bourse (Beursplein), een populaire ontmoetingsplaats voor investeringsbankiers, en werd meegenomen naar een magisch Parijs in 1900.

De brasserie Grands-Boulevards werd opgericht in 1876 en werd later gerestaureerd voor de Wereldtentoonstelling van 1900, die duizenden internationale bezoekers naar de stad trok. Gallopin heeft een enorme mahoniehouten bar, koperen kroonluchters en rails, en enkele van de meest verbluffende glas-in-lood muurschilderingen die ik ooit heb gezien. Dankzij hun delicate roze en gele tinten zorgen de schilderijen voor warm, dromerig licht over het eetgedeelte en komen ze uit op een weelderige tuin. Het effect wordt versterkt door spiegels die rond de weelderige eetkamer zijn geplaatst. Dit is Parijs dineren op zijn meest sfeervolle en romantische manier.

De eettafel

De goede tijden hadden daar kunnen eindigen, maar dat gebeurde niet. Chef Didier Piatek en eigenaren Marie-Laure en Georges Alexandre serveren vers gekookte marktingrediënten in aantrekkelijk gepresenteerde klassieke gerechten, met een vleugje excentriek en modern voor een goede dosis.

Het menu biedt onder meer:

  • Biefstuk met sinaasappelboter en gesmoorde andijvie.
  • Eendenfilet met tijm en aardappelpuree geroosterd in de oven
  • Salade Nicoise met tonijn die maar kort gekookt is
  • Schotels met rauwe zeevruchten

Belle Hélène, een gepocheerde peer bedekt met warme chocoladesaus, en brioche in wentelteefjes met gezouten boter-karamelsaus en vanille-ijs zijn slechts twee van de vele heerlijke zoetigheden die beschikbaar zijn.< /span>

Omdat de keuken de voorkeur geeft aan seizoensproducten, verandert het menu voortdurend. U kunt a la carte bestellen, maar ik raad aan om bij uw eerste bezoek aan het vaste menu te blijven. Een voorgerecht, hoofdgerecht, dessert en een halve fles Mouton Cadet zijn allemaal inbegrepen in het volledige menu (rood of wit).

Een voorgerecht en hoofdgerecht of een hoofdgerecht en dessert zijn acceptabele opties voor mensen met een kleinere eetlust.

Review in zijn geheel:

We begonnen onze maaltijd met kirs, een beroemd aperitief (drankje voor het eten) gemaakt met witte wijn en zwarte bessensiroop, nadat we naar onze tafel werden geleid door onze lichtzure, maar uiterst soort, server.

Als kenner van zeevruchten begon ik met de zalmterrine (vergelijkbaar met paté) met Mimosa-eieren. De vis heeft een beetje kruiden en smelt in je mond.

Het hoofdgerecht van zeebarbeel met vegetarische lasagne en Provençaalse pesto was ook verrukkelijk. De harder, vergelijkbaar met rode snapper maar heeft een meer boterachtige, zachte textuur, was erg vers en had een boterachtige, sensitieve textuur. De lasagne was heerlijk genoeg, hoewel niet opmerkelijk.

De gebruikelijke foie gras en de gelakte varkensfilet mignon met zoete aardappelgratin waren allebei een hit bij mijn twee vleesetende metgezellen.

Nog lang en gelukkig

Ik koos zoals gebruikelijk bourbon vanille crème brulée als toetje. Geen enkele keer voelde ik me in de steek gelaten. De crème brulée was smetteloos: halfvaste, halfdruipende custard onder een delicaat gekarameliseerde suikerkorst die barst als dun glas onder de lepel.